ظروف گِلی یا همان سفالی جزو قدیمیترین ساختههای بشر است که دقیقاً نمیتوان مشخص کرد مربوط به چه سالی میشود اما قدیمیترین سفال بهدستآمده در حدود 6000 سال قبل در جیرفت بوده است.
این موضوع نشاندهنده این است که ایرانیان اولین انسانهایی بودند که متوجه شدند وقتی آبِ گِل خشک میشود تبدیل به شیء سخت و محکم میشود. انسانهای اولیه پس از ظروف سنگی و چوبی به استفاده از ظروف سفالی رو آوردند.
امروزه کمتر از ظروف سفالی و بیشتر از ظروف فلزی، آلومینیومی، پلاستیکی و کریستالی استفاده میشود. زمانی که در ظروف فلزی و آلومینیومی غذایی پخته میشود، مقداری از فلز ظروف به مواد غذایی سرایت میکند که این امر در درازمدت باعث ایجاد بیماریهای خطرناک میشود.
ظروف سفالی این مشکل بزرگ حل نموده اما باید در نظر داشته باشیم که ظروف سفالی در دو مدل لعابدار و بدون لعاب موجود است که ظروف سفالی لعابدار برای پختوپز و سرو غذا و ظروف سفالی بدون لعاب برای نگهداری آب و مایعات ساختهشده است.
ظروف سفالی بسیار با طبیعت سازگار است و از بروز بیشتر بیماریها جلوگیری میکند و همچنین باعث میشود محیط و پیرامونی سالمتر داشته باشیم.
ظروف سفالی به دلیل قلیایی بودن، خاصیت اسیدی غذا را متعادل میکند و با حفظ ph آب باعث بهبود عملکرد دستگاه گوارش میشود و باعث کاهش تستسترون میشود و از مختل شدن سوختوساز بدن جلوگیری میکند. ظروف سفالی بهترین تصفیه آب طبیعی است و باعث میشود سموم موجود در آب دفع شده و همچنین خنک بماند.
تالیف: سمانه شفیع پور